De heer Piggelmee van het NVV gaf met kapotvergaderde stemh als zijn mening te kennen dat hij van de bijeenkomst een vieze nasmaak in het achterhoofd had overgehouden. Hij erkende met de zwartepiet te zijn blijven zitten, maar beloofde die in samenwerkinq met de achterban hard te zullen maken. Zij het niet voor Sinterklaas. Dat was Kees van Kooten.   Mr. P., de nieuwe academische sensatie naast drs. P., zong het pikante lied I fuck you in the kitchen, vertaald met: "de liefde van de man gaat door de maag". Dat was Wim de Bie, dank zij een enkel kleinigheidje uit de feestartikelenwinkel sprekend het wonderkind van Soestdijk, Pieter van Vollenhoven. Het zijn maar twee voorbeelden. De rest was even perfect. Ik heb me tranen gelachen bij het Simplisties Verbond.   Dat komt zo. Onderwerp van de instructieve uitzending was de communicatie als verbaal proces, oftewel een onderzoek naar geklets in de ruimte, zoals dat niet in de laatste plaats via Nederland 1 en 2 in de wereld wordt gebracht. In minstens een klein dozijn rollen, met satirisch realisme gespeeld, prachtig aangekleed en geënsceneerd, namen Van Kooten en De Bie de dagelijkse werkelijkheid van de televisie en haar gasten te grazen.   Op de televisie. En zo hoort het ook, erger nog, het kan niet vaak genoeg gebeuren. Een volk dat met getekende tandenborsteltjes tegen snoepgoed gewaarschuwd wordt, zou eigenlijk op z'n minst eens in de week in staat gesteld moeten worden schaterlachend menige informatie te doorzien als zoete koek.   Hoe het Koninkrijk der Nederlanden er weer helemaal bovenop kwam en wat er daarna gebeurde, in die tijd waren de VPRO-documentairemakers in deel 3 van hun serie aangekomen. De jaren zestig tot en met Provo en Het Huwelijk, het moment waarop "de eeuw van de jeugd begon". Jan Blokkers commentaar klonk als een lange Volkskrant-column, waarin hij zich inhoudt. Anders gezegd, hij heeft zich geschikt in de ironie die de samenstellers bezield heeft bij het maken van de terugblik.   Ook deze aflevering was een lust voor het oog. Geen informatieve kroniek natuurlijk, maar een inspirerend gemonteerde beeldenreeks die bevredigend antwoord gaf op de vraag: weet je nog? Natuurlijk weten we het nog. Bermtoerisme, beatmis, de nieuwe god van blik en benzine, beeldreligie, Beatles, en dit is alleen nog maar de B. Thema's waren dit keer de opkomst van de rebellerende jeugd en de toenemende invloed van de televisie op het wereldbeeld van de door vele gebeurtenissen verblufte Nederlanders.   Aan de hand van Blokkers tekst is het beste aan te wijzen, dat het thematische in deze documentairereeks ondergeschikt is gemaakt san het sfeervolle. Over de tv liet Blokker zeggen: "Het isolement is eens onze gereformeerde kracht geweest maar de televisie maakt er korte metten mee". En over de provocerende jeugd: "Eén rookmagiër doet, waar later een hele Club van Rome voor nodig is". Mooie regels, te mooi om waar te zijn, ze geven een idee maar zijn nog geen gedachte.

 

Terug naar Bibliografie