De televisie levert weinig talenten op: vaak worden ambitieuze, beginnende artiesten door de camera's verschroeid tot onbeduidende vlekjes. Het kan ook andersom: Kees van Kooten en Wim de Bie, op het scherm begonnen in een tiener-programma met een origineel soort mannetjesmakerij, zijn door het medium razendsnel omhooggebracht.   Gisteravond speelden ze voor het eerst als acteurs, in een televisiespel van Dimitri Prenkel Frank. Ze onderscheidden zich van de meeste opgeleide toneelspelers door voortdurend de suggestie te wekken, dat de teksten ter plaatse worden verzonnen. Ik geloof, dat Kees van Kooten en Wim de Bie zoiets hebben dat men een 'natuurtalent' noemt.   Het stuk zelf, 'Het kind van de tsaar', bleek een soms geestig, soms nadrukkelijk modieus blijspel, met als tref zin: 'We hebben de moraal van gisteren in de prullenmand gegooid en de moraal van morgen is ons nog niet toegestuurd.'   Dimitri Frenkel Frank is uiterst vaardig met de pen en hij heeft veel gevoel voor humor; dat blijkt uit zijn literatuur, zijn teksten (o.a. Hadimassa) en ook uit het televisiespel. Maar het is allemaal wel met het raffinement van de Bijenkorf-advertenties, je moet het even zien en er niet te lang bij stilstaan, want dan wordt het weer net niks. Ook dat heeft zijn charme, bovendien gaat het bij Frenkel Frank ook niet altijd op.   'Achter het Nieuws'1 had een uitzending getiteld 'Rechtspraak in opspraak', actueel met het oog op het binnenkort in Amsterdam te houden congres over de voorlopige hechtenis. Het was een uitzending met een duidelijke mening: strafrechters behoren overwegend tot de establishment, ze gaan niet mee met de maatschappelijke ontwikkeling, etcetera, kortom: recht, rechter, rechts. Als de mooie prenten van Peter van Straaten het programma niet hadden geïllustreerd, was het wél puur radio geweest.'

 

Terug naar Bibliografie