BOS (TWEE JONGEMANNEN IN EEN BOSACHTIG BOS. OSKAR IS 'N WAT VERWARDE DRIFTMATIGE INTELLECTUEEL; ANTON EEN WAT SIMPELER, RUSTIGER TYPE) OSKAR (Kees van Kooten) links op de foto): Wat een bos zeg. Wat een woud. Honderd jaar oud, die stammen, geen dag minder. Snuffel eens even, Anton. Pure ozon! Maak de borst ruim Anton vergeet de hoogbouw, de laagbouw, kijk dat loof, als een kathedráál! Dr. Schweitzer aan 't orgel: (ZINGT) Dat-die-da-die   ANTON (W. de Bie): Sigaret OSKAR: Ben je belazerd. Geen kanker meer, geen verkoolde longtoppen meer. Verrukkelijk of niet? ANTON: Geweldig. OSKAR: Enthousiaster, Anton. Dáár bijvoorbeeld: die eekhoorn! ANTON: Waar? OSKAR: Dáár! ANTON: Ik zie niks OSKAR: Ogen verpest door de uitlaatgassen. Een eekhoorn! Daar! ANTON: Waar dan? OSKAR: Wat ben jij vervelend zeg. Goed. d'r is geen eekhoorn. (HIJ WENDT ZICH NUKKIG AF) ANTON: Wacht, ik zie hem. Daar! OSKAR: Hij is wèg. ANTON: Okee, dan is-ie weg. (KIJKT SCHUIN NAAR OSKAR DIE KWAAD VOOR ZICH UITKIJKT, een KLEINE PAUZE, DAN) Even goed lekker zacht, dat mos onder je voeten. OSKAR: Dennenaalden. ANTON: Nou je het zegt. Even goed lekker zacht (...) ANTON Wat ben je flauw zeg. Alleen omdat ik die rot eekhoorn niet gezien heb. OSKAR: Je had 'm móéten zien. ANTON: Waarom? Die krengen zijn verrekte vlug. OSKAR: Welnee, dat beest is opgezet. Honderd jaar oud, geen dag minder. Motten in z'n vel. Hele gaten, net zo knullig als die boomstammen. Heb je 't nog niet door dan? ANTON: Wat? OSKAR: Dit is helemaal geen bos. ANTON: Niet? OSKAR: Nee. ANTON. Goed, dan is het geen bos. KAMER (EN INDERDAAD ZE STAAN OPEENS IN DEZELFDE HOUDING IN EEN KAMER)   Beginscènes uit 'Het kind van de Tsaar', een televisiespel van Dimitri Frenkel Frank. Wim de Bie en Kees van Kooten maken hun debuut als toneelspelers. Maandagavond, Nederland I 21.20-22.25 uur. Vara.

 

Terug naar Bibliografie