Koot (links) en Bie betrapt tijdens het monteren van de filmfragmenten voor de verbondsuitzending van zondag. In hun midden Ot Louw die de voor de filmmontage belangrijke hand- en spandiensten verleent. "Wat je op de televisie ziet, is de balans tussen ons tweeën", zegt Bie.   Hilversum - De verbazingwekkende en soms vooral treiterende leukheid van het Simplisties Verbond heeft een ruim 20-jarige vriendschap tussen Kees van Kooten (38) en Wim de Bie (40) als basis.   "We hebben respect voor elkaar. En ik waardeer Wim natuurlijk ook omdat hij zo heerlijk kan koken. Hij vindt mij trouwens aardig omdat ik goed kan afwassen", probeert Kees aanvankelijk.   Wim reageert iets serieuzer "We zijn natuurlijk heus wel verschillend, maar het produkt is van ons samen en dat waarderen we allebei. Onze samenwerking is niet gebaseerd op rivaliteit en dat soort spanningen".   Kees: "We hebben natuurlijkwel eens verschil van mening over een idee. maar dat leidt niet tot discussies of tot conflict. De een neemt van de ander aan dat diens idee beter is. We overtuigen elkaar".   Wim: "We hanteren een grote flexibiliteit ten opzichte van elkaar. En hoe we verder in elkaar zitten, daar verdiepen we ons niet in. Stel je voor dat wij onze tijd zouden spenderen aan het ontrafelen van het duo. Als het er beter van zou worden, zouden we het onmiddellijk doen. We hebben niet voor niets als afzender het Simplisties Verbond gekozen, dan zijn we af van die eeuwige discussie over de vraag wie wij eigenlijk zijn."   De som   Kees: "Het gaat er om wat de som is van ons tweeën". Wim "Precies. Wat wij te beweren hebben is allemaal uit het Verbond te halen. In dat zoek-proces laten we heel weinig bewustzijn toe. Het is een spel en wij vinden dat leuk". Dat Verbond bestaat deze maand precies 5 jaar. Het eerste lustrum is zonder feestelijkheden en vlagvertoon voorbij gegaan. Slechts noodgedwongen, en dus met enige tegenzin, zijn Kees en Wim bereid hun werk toe te lichten. Dat gebeurt in de naargeestigste kroeg van Hilversum, waar zij als Koot en Bie in veel te lage stoelen met hoog opgetrokken knieën hebben plaats genomen. Maar gaandeweg praten zij alsnog vrij-uit. "Wat ons zo bevalt in deze vorm is dat de karakters en de emoties van Koot en Bie zo dicht bij de onze liggen. Wij houden van vertekening, maar het moet minimale vertekening zijn terwille van de herkenbaarheid", zo luidt het gezamenlijke uitgangspunt. Koot is de verwarde pingelaar, Bie de rechtlijnige denker, tevens de man die de grote lijnen in de gaten houdt.   Balans   Wim: "Bie vindt het minder erg om niet leuk te hoeven zijn. En dat vind ik zelf ook". Kees: "En ik heb net als Koot altijd al leuk willen zijn. Dus dat gaat wel even". Wim: "Wat je ziet is dus de balans tussen ons tweeën. En toch is het nog niet helemaal klaar, die twee figuren". Kees: De grote onderliggende gedachte is: Wat is er aan de hand dat nog niet op brede schaal is doorgedrongen. We proberen dingen te laten zien die de mensen dan ineens herkennen. Zoals met die karretjes de laatste keer". Wim: "We poneren geen stellingen. We laten een observatie zien. Het zoeken daarnaar is het moeilijkste, want uit alle typetjes die wij maken kristalliseren zich vanzelf die typetjes die dienstbaar zijn en dichtbij liggen". Zoals vroeger de Clichémannetjes er waren zijn er nu Jacobsen en ene Van Es. Opnieuw Haagse mannetjes. Kees: "Toch kan je die niet met elkaar vergelijken. De eersten gebruikten domme taal, spraken in clichés die verder geen engagement hadden. Nu heb je die regelaars, zwart werkers die overal goedkope adresjes hebben. Daar zit dus meer achter". Wim: "De Clichémannetjes, dat ging over taal. Dat was verder pointeloos geouwehoer".   Kanttekeningen   Wat ze nu doen, mag dat nog steeds satire genoemd worden? Kees en Wim twijfelen. Kees: "We noemen het graag cursiefjes. Kanttekeningen langs de werkelijkheid. Satire is zo geïnstitutioneerd. Wat moet je nu nog zeggen over Van Agt? Daarom wordt het voor ons ook elk seizoen moeilijker. Er komen steeds meer columnisten in de kranten. Er verschijnt een verhoogd aantal ingezonden brieven. Sommige dingen kun je niet eens meer aanpakken omdat er al zoveel over is gezegd". Vijf jaar Simplisties Verbond. Koot en Bie hadden zelf niet verwacht dat de grap zo lang zou duren. Het Verbond was maar voor één seizoen bedacht. Maar van dit Verbond ging het van een kaderorganisatie via een militante beweging en een bewakingsinstituut naar wat het nu is, een wat onduidelijke beweging die in feite nog bestaat uit de woorden Verbond en Koot en Bie, maar het is wèl leuk gebleven. Ook al was de eerste uitzending dit seizoen een regelrechtige ramp.   Verkeken   KEES: "We verkijken ons er elke keer op aan het begin van een seizoen. Het is onbegrijpelijk dat we die fout steeds maken. We waren ons wat gaan storen aan de kinderachtigheid. Dat komt omdat we zelf een programma wel honderd keer zien voordat het wordt uitgezonden. Maar je mag er niet van uitgaan dat het publiek alles van je ziet". WIM:"We hebben dat stripverhaal er toch weer in moeten brengen. Als de een iets zegt moet de ander reageren". KEES: "En achter het doek het verhaal door laten gaan. Het is onbegrijpelijk dat we daar niet direct aan hebben gedacht. Als je zo'n eerste uitzending dan ziet, zinkt de moed je werkelijk in de schoenen. Daarom zijn we zo blij met de tweede, omdat het toen wél lukte". Zondagavond wordt de derde aflevering van Op hun pik getrapt uitgezonden. Wim: "We hebben ontdekt dat in dit verhaal nog zeker zeven varianten zitten. Eigenlijk is het Verbondsverhaal ook een stripverhaal".   Geen syndroom   Dat zij het op die manier steeds moeilijker maken om van Koot en Bie weer langzaam Kees van Kooten en Wim de Bie te worden, nemen zij op de koop toe. KEES: "We zitten niet zo met dat Swiebertje-syndroom hoor. We doen er nog zoveel naast, platen, boeken, bescheurkalender, dat we heus wel onszelf blijven". WIM: "We kunnen het wel weer omkeren, maar Walden en Muyselaar zijn voor het publiek toch ook altijd Snip en Snap gebleven?"   Weggooiwerk   Het televisieritme van dit seizoen bevalt beiden uitstekend, hoewel het hard werken is. Een week lezen, nadenken en brainstormen. Een week filmen en monteren en een week teksten schrijven voor het gedeelte dat op zondagmiddag vlak voor de uitzending wordt opgenomen. Elke drie weken de spanning voor een première, maar tegelijkertijd de opluchting omdat het, weliswaar goed overdacht en goed gemaakt, weggooiwerk is. Ze zouden voor geen prijs een jaar lang met één programma door het land trekken. WIM: "Dat stuit ons tegen de borst, ook al treden we een heel enkele keer in het openbaar op". KEES: "Het is stilstand, pure stilstand. Trouwens, het idee alleen al dat je elke avond je huis uit moet. En dat je de hele dag naar zo'n voorsteling toe moet leven. Brrr". WIM: "En applaus is zeer moeilijk te verwerken. Het is een lauw bad waar je dan invalt. Je versuft er door. Je loopt het gevaar je zelfkritiek te verliezen". Nee, dan toch liever televisie voor Koot en Bie. Ook al noemen zij hun werk pure luxe. KEES: "natuurlijk, hoe hebben komieken niet moeten sappelen en lijden. Wij bellen en alles is er wat we nodig hebben". WIM: "En er staat niets op het spel. We werken met geld dat niet van ons is". KEES: "Wij handelen in opluchting voor gelijkgestemden. Dat maakt het nog luxer allemaal." WIM: "Als er nou nog een verbod zou zijn op de dingen die we zeggen, dan zou het meer zin hebben. Daarom zeg ik nogmaals: Er staat niets op het spel. Ook al stààn we natuurlijk wel voor wat we zeggen". KEES: "We zijn geen komieken of satirici in een totalitair geregeerd land. We zijn geen Biermannen. Er staat geen druk op en we kunnen niet opgepakt worden voor de dingen die we zeggen". "Een interessante vraag is dan of we ook in zo'n land satirici zouden willen zijn. Nee, ik denk het niet. We zijn gewoon twee goedbetaalde schijtlaarzen. We zouden dan hooguit aquarelletjes gaan maken, waaruit wèl wat zou blijken, maar lang niet zo duidelijk".   Niettemin blijven Koot en Bie zich op hun pik getrapt voelen. KEES: "Die titel symboliseert en relativeert tegelijkertijd de snelle verontwaardiging die steeds meer mensen voelen. Ze zeggen het recht voor z'n raap. Weg met dat charmante inpakken van wat je wil zeggen. Misschien is dat wel de nieuwe tijdgeest. Dat we met de botte bijl door de jungle van verwarring kappen." Nog een ding: in alle interviews de laatste jaren hebben Kees van Kooten en Wim de Bie gezegd dat zij rond hun veertigste echt leuk zouden worden. Wim is nu 40. Kees bijna. Is het doel inderdaad bereikt? WIM: "Geef ons nog 10 jaar de tijd".

 

Terug naar Bibliografie