Soms denk ik ongrondwettelijk. Gelukkig is er niemand die dat merkt. Kijkend naar de IKON krijg ik een sterke neiging tot verbieden. De geestelijke volksgezondheid in ons land is er bij gebaat de oranje waanzin van de IKON met gevangenisstraf te belonen, is de strekking van deze verboden gedachten. Tegelijkertijd braakt mijn mond een stroom van liederlijke scheldwoorden uit. Waar moet ik met mijn agressie naar toe? Het serviesgoed is al kapot. Ik eet van een papieren bord. Als de IKON begint verstopt de poes zich op een onvindbare plaats.   Daarom huilde ik van genoegdoening bij het zien van "Op hun pik getrapt". Ik herkende de woede van Koot en Bie. Satire op zijn best, is gecontroleerde razernij. Wie er naar kijkt verliest zijn eigen woede in de bevrijdende lach.   "De hond is gespannen". Als ik Wim Koole was, kwam ik wekenlang de deur niet uit.   Wie heeft eigenlijk bedacht dat de IKON zo'n "sympathieke omroep" is? Het verschil tussen de psychische perversie van de oranje bamiballen en het platvloerse voyeurisme van Wim Nijman, is een nuance. Anonieme mensen laten zich van top tot teen uitkleden ten behoeve van een IKON-camera en merken de volgende dag dat ze niet meer anoniem zijn. Wat is er zo sympathiek aan het geestelijk breken van een onschuldig meisje, ter meerdere eer en glorie van het ego van een oranje engerd, die zo weinig in zichzelf gelooft dat hij zijn naam heeft veranderd in Bamibal? Is dat sympathiek? Verdient de IKON daarvoor onze waardering?   De statuten van deze omroep ken ik niet. Gezien de k van kerkelijk zal het doel wel weer bestaan uit zieltjes winnen. Omdat de IKON zo progressief is maakt het niet uit waar de zieltjes naar toe gaan: naar Jezus, naar Marx, naar Mohammed, of naar Bamibal. Daarom geeft de IKON zo maar vier maal dertig minuten zendtijd weg aan een oranje oplichter uit Poona die zijn Mercedessen bijeen steelt uit de zakken van neurotische westerlingen, die zich in ruil voor hun hele hebben en houden stapelgek laten maken.   Dat moeten die mensen natuurlijk zelf weten. En de IKON moet het ook zelf weten. En Freek de Jonge moet het helemaal zelf weten. We leven in een democratisch land. Bij de verkiezingen heb ik mijn stem als wapen. Eén stem. Daarom lijd ik soms aan ongrondwettelijke gedachten.

 

Terug naar Bibliografie